Ιωάννης Αθ. Σαρακιώτης : Οι σύμμαχοι αξίζουν για εσένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς.

Δικηγόρος – Βουλευτής Φθιώτιδας ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία

Αναπληρωτής Τομεάρχης Ανάπτυξης και Επενδύσεων

Η επιθετική ρητορική της Τουρκίας οξύνεται καθημερινά και στο υψηλότερο επίπεδο, με την ανάγκη λήψης μέτρων εξισορρόπησης της νεοοθωμανικής απειλής από πλευράς μας να είναι πλέον επιτακτική. Ιδίως μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία είναι προσηλωμένη στην υπεράσπιση των αρχών του διεθνούς δικαίου και της περιφερειακής σταθερότητας, οφείλει να επιδιώκει την κινητοποίηση ισχυρών συμμάχων, συνδέοντας τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας με ευρύτερα διακυβεύματα ασφαλείας.

Η συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβυκή Κυβέρνηση για έρευνες υδρογονανθράκων εντός της λιβυκής υφαλοκρηπίδας, η οποία είναι μέρος της συνολικής γεωστρατηγικής της Άγκυρας με σκοπό την περικύκλωση του ελληνικού χώρου, συνιστά ενδεικτικό παράδειγμα της κυβερνητικής αποτυχίας ενίσχυσης του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας και κινητοποίησης των εν λόγω συμμάχων. Με άλλα λόγια, η σημερινή δυσμενής εξέλιξη στο μαλακό υπογάστριο των ελληνικών εθνικών συμφερόντων δεν επήλθε εν κενώ.

Τον Νοέμβριο του 2019 υπογράφηκε το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο οριοθέτησης Α.Ο.Ζ., ενώ ακολούθησαν τα Συνέδρια του Βερολίνου για την κατάσταση στη Λιβύη, στα οποία δεν κλήθηκε η Ελλάδα, ενώ η Τουρκία ήταν παρούσα και προώθησε την ατζέντα των αξιώσεών της. Πρόκειται για σαφή οπισθοδρόμηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, δεδομένου ότι είχε προηγηθεί η συμμετοχή της Ελλάδας στην αντίστοιχη Διάσκεψη του Παλέρμο το 2018.

Παράλληλα, υπενθυμίζεται ότι η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., διά του Υπουργείου των Εξωτερικών, είχε ανακοινώσει ήδη από το 2018 την προπαρασκευή επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. αρχικά στο Ιόνιο και έπειτα νότια της Κρήτης, όπου τώρα εκδιπλώνεται ο νεοοθωμανικός επεκτατισμός, αλλά για τη Ν.Δ. η εν λόγω πολιτική αποτελούσε «παρέκκλιση από τις εθνικές μας θέσεις». Τότε Βουλευτές της Αντιπολίτευσης και νυν Υπουργοί, όπως ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Πλεύρης, ο κ. Κουμουτσάκος και ο – Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου – κ. Συρίγος κατήγγειλαν την πολιτική ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την οποία μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, έσπευσαν να υλοποιήσουν αλλά εν μέρει αφήνοντας εκτός σχεδιασμού το Στενό των Κυθήρων και το νότιο μέρος της Κρήτης.

Νότια της Κρήτης, όμως, προσδιορίζεται σήμερα η αιχμή της τουρκικής επιθετικότητας και μάλιστα, ο Υπουργός της Ν.Δ. κ. Χρυσοχοΐδης έσπευσε να κατηγορήσει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για «εθνικισμό των 12 ν.μ.», ενώ ο Υπουργός Επικρατείας κ. Γεραπετρίτης επιβεβαίωσε ότι «η κόκκινη γραμμή μας είναι τα 6 ν.μ.». Άραγε, η επέκταση στα 12 ν.μ. δεν συνιστά αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας βάσει του Δικαίου της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS III); Η υφαλοκρηπίδα, η οποία αποτελεί ipso facto και ab initio δικαίωμα, δεν χρήζει υπεράσπισης; Η Α.Ο.Ζ. ως κυριαρχικό δικαίωμα δεν πρέπει να θωρακιστεί από την Ελληνική Κυβέρνηση;

«Ψιλά γράμματα» για την Κυβέρνηση και αυτό αποδεικνύεται από τις εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις σε περιφερειακό επίπεδο εις βάρος των ελληνικών θέσεων, καθώς έχει προτιμήσει την εξωτερική πολιτική του «δεδομένου» και «προβλέψιμου» αντί μιας στιβαρής εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα ορίζει στρατηγικούς σκοπούς και δεν θα εξυπηρετεί, αλλά θα συγκλίνει συμφέροντα με ισχυρούς συμμάχους εντός πλαισίου αμοιβαιότητας. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να αντιληφθεί ότι μόνο οι ανταλλακτικές συμμαχικές σχέσεις συνιστούν προϋπόθεση προώθησης των εθνικών συμφερόντων και η παρούσα συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα, ώστε να υλοποιήσει μια «διπλωματική εκστρατεία» διασύνδεσης των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων με τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα ισραηλινά και τα αιγυπτιακά συμφέροντα, που επίσης θίγονται από τον τουρκικό ακτιβισμό στην Ανατολική και στην Κεντρική Μεσόγειο.

Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στο εμβληματικό έργο του «Θεωρία Πολέμου» τόνισε ότι «οι σύμμαχοι αξίζουν για εσένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Η Ελλάδα οφείλει να θέσει τις κόκκινες γραμμές που της απονέμει το διεθνές δίκαιο, να καταδείξει ότι έχει τις δυνατότητες να τις υπερασπιστεί και επιτέλους να χαράξει στρατηγική «ενεργητικής επιστροφής» στον ιστορικό χώρο άνθησης του ελληνισμού, δηλαδή στη Βόρειο Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στον Εύξεινο Πόντο και στον Καύκασο.