Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν
και γελούνε,
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά
και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι`
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει`
Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον
εαυτό της…
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν
τη δροσιά τους,
Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια
της πηγής τους,
Τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν
σαν αηδόνια.
Εξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό
σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ‘ναι
κι άσπρο,
Ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’
ως τον πάτο,
Με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
Που ‘χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα
στον άγριο κρίνο.
Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες`
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα
να πνένε,
Ούδ’ όσο καν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει
μες στη λίμνη,
Μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη
μες το φως του.»
Διονύσιος Σολωμός,
«Ελεύθεροι πολιορκημένοι»
(απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου